Przebieg typowej pojedynczej sesji i całej serii Integracji Strukturalnej
Integracja Strukturalna zwykle wykonywana jest w serii od 10 do 12 sesji mających na celu systematyczne uwolnienie tkanek mięśniowo-powięziowych. Każda kolejna sesja jest logiczną konsekwencją wcześniej wykonanej pracy i osiągniętych efektów. Sesje krok po kroku, warstwa po warstwie, jedno terytorium ciała po drugim, budują końcowy efekt serii. Struktura serii zabiegów pozwala terapeucie w logiczny sposób rozłożyć pracę i zaplanować strategię całej terapii. Mając komfort pracy nad pacjentem przez dłużej niż jeden, czy dwa zabiegi, terapeuta może optymalnie zaplanować i wykonać swoją pracę, mając jednocześnie czas i możliwość dostosowania terapii do indywidualnych przypadków, oraz kontrolować osiągane stopniowo zmiany w ciele pacjenta.
Strategia pojedynczej sesji i całej serii jest tak dobrana, aby zrównoważyć ułożenie segmentów ciała. Każda sesja zajmuje się specyficznym obszarem, mając określone cele. Mimo, że seria sesji Integracji Strukturalnej jest skomponowana sekwencyjnie, terapeuta rozpoznając indywidualne potrzeby pacjenta może, używając swego doświadczenia i wiedzy, zmienić przebieg serii.
Na jej początku terapeuta poświeci trochę czasu na omówienie stanu zdrowia pacjenta i przeprowadzeniu wywiadu. Ważne jest, aby zebrał jak najwięcej istotnych informacji, np. o wszystkich zdarzeniach (np. wypadkach, urazach, zabiegach operacyjnych, chorobach, przyjmowanych lekarstwach itd), które mogły wpłynąć na zmianę struktury ciała pacjenta.
Sesje przeważnie wykonywane są na kozetce, pacjent jest w bieliźnie lub stroju kąpielowym.
Dobór technik i siła nacisku może się różnić w zależności od objętej przez terapeutę strategii przebiegu serii i od właściwości tkanki danego pacjenta. Terapeuta może używać powolnych, głębokich, rozciągających ruchów lub stałego nacisku. Aby wspomóc efektywność wykonywanych technik terapeuta może poprosić pacjenta o wykonanie specyficznych ruchów ciałem lub zmiany pozycji.
Gdy tkanka zostaje uwolniona pacjent może doświadczać wachlarza odczuć, od ciepłych i miłych aż po nieprzyjemne. W trakcie sesji terapeuta często pyta o odczucia, optymalnie dostosowując wykonywane techniki i sposób ich aplikacji. Przez cały czas tempo i intensywność doświadczanej sesji jest pod kontrolą pacjenta.
Czasami, gdy tkanka zostaje uwolniona i zrównoważona, pacjenci doświadczają wyzwolenia emocji, wspomnień czy przeżyć, które były niejako zapisane w tkankach powięzi.
Częścią sesji lub całej serii Integracji Strukturalnej może być również terapia ruchowa. Terapeuta pomoże pacjentowi uświadomić sobie ograniczające jego mobilność nawykowe wzorce ruchowe i wybrać optymalne, tak, aby w rezultacie pacjent uzyskał płynność i precyzję ruchu. Reedukacja ruchowa, czyli zmiana niezdrowych wzorców ruchowych w zwykłych czynnościach takich jak siedzenie, chód i oddychanie wpływa na jakość codziennego funkcjonowania pacjenta.
Terapeuta wielokrotnie dokonuje oceny posturalnej, czytania ciała, oceny równowagi i wzorców ruchowych, oraz efektów i postępów terapii.
W pewnych przypadkach, za zgodą pacjenta, terapeuta może dokumentować zachodzące w ciele pacjenta zmiany wykonując serię zdjęć fotograficznych przed i po każdej sesji. Tworzy to kronikę przebiegu terapii, więc pacjent, który zgodził się na wykonanie fotografii może sam przekonać się o jej efektach.